Žiri koji je radio u sastavu Vasilije Domazet, Zoran Bognar, Lena Volgin, Zoran Milisavljević i Mileta Simić, dodelio je nagradu “Jovan Skerlić” za 2022. godinu Dušku Novakoviću za knjigu pesama Tacit je retko kad bio opušten (JU Narodba biblioteka “Stevan Samardžić”, Pljevlja) i Milanu Vergotu za roman Smeju se Gutenbergu (Nova poetika, Beograd).
U knjizi Tacit je retko kada bio opušten ima blistave poezije, ima briljantnog lirskog tragalaštva i izrazito smelih i izražajnih otkrovenja u mogućnostima kreativne upotrebe jezika… Iz ovih stihova, ali i iz stihova iz mnogih drugih Novakovićevih knjiga saznajemo da bi poezija svojom slobodnom vizijom prevashodno trebalo da oslobađa svet od straha koji ga porobljava u novostvorenim okolnostima. Utoliko je značaj ove poezije veći jer predstavlja jak i zdrav primer jedne hrabre i beskompromisne poetike i njene humanističke misije. U svojim estetskim, filozofskim i istorijskim određenjima ovo je izuzetno zrela poezija, duboko nadahnuta, stvaralački razrađena i razmahnuta. Pesme Duška Novakovića ostvarene su u jednom zaletu, u velikom nadahnuću, izvučene su, rekao bih iz samog života, iz duše, iz čovekovih potresno razigranih čula, iz slutnji, iz nesreće. Iako pesnik razlaže gotovo beskonačnu dubinu bola, pesme su se u njemu oglasile kao naponovljiva umetnička lepota. U svom nadahnuću ona je izvedena iz neumoljive psihičke realnosti; ona jeste svojevrstan oblik realnosti koji otkriva na koje se sve načine manifestuje ljudska nesreća i ništavnost života; kako se čovekovo i duhovno i psihofizičko izgnanstvo iz života utemeljuje u njemu u onim trenucima kad pogubi sva uporišta i kad se pokidaju mostovi koji ga vezuju sa svetom.
Roman Smeju se Gutembergu Milana Vergota, daje na uvid celu galeriju tipičnih i atipičnih karaktera, kroz oštru analizu i buntovnički odnos protagoniste prema nastavničkom osoblju (katedrasima) i situacijama koje se odvijaju unutar zidova jedne školske ustanove (kao svojevrsnog aparata represije) u Beogradu. Vergot to radi bez mnogo uvijanja i ublažavanja, njegov junak nema moralnu zadršku i zazora kad se hvata u koštac s postupcima te institucije i takozvane vaspitačke elite u njoj – potpuno je kritičan u izricanju stavova kad je u pitanju metod tumačenje „protivničke strane slobodnog uma“… Ovde je prevashodno reč o vrlo ponornom, do izgubljenosti smisla bitisanja glavnog lika, imenovanog zajedničkom imenicom Starac, ali i ostalih likova iz neposrednog okruženja, kao što su Kralj ili Putnik. U nastavku svoje životne biografije protagonista Vergotovog romana, distanciran od domovine, u samom epicentru liberarne ekonomije, a time i sistema obrazovanja, igrom sudbine postaje pitomac visokoškolske Institucije u Londonu, koji ne uspeva da usaglasi svoj emotivni i intelektualni sklop u novoj sredini jer biva izložen duševnom i telesnom kalu, rasturu i lomu… Postavlja se pitanje: gde je izlaz, i da li ga uopšte ima…
Datum i mesto uručenja nagrade će biti naknadno određeni.